म हुँ विकास !
गर्छन् सबैले ममाथि धेरै आश
सरकारले बजाउने बिगुल हुँ म
तर कठै !
‘बहिरा’ जनताले सुन्न पाउँदैनन्
संगीतमा चल्ने मेरो सास !
जब देशमा चुनावी लहर आउँछ,
मलाई दसैं आएझैं हुन्छ ।
सबै पार्टीका घोषणापत्रमा
म हिरो बनाइन्छु
हरेक वर्ष बजेटको झाँकीमा म सजिन्छु
र झुन्डिन्छु सबैको थुतुनोमा
कुनै नयाँ चलचित्रको गीतझैं !
तर, पिँजडाको सुगाझैं
मलाई फाइलभित्रै कुहाइन्छ
मुसा र साङ्लाले हरेक वर्ष
खान्छन् मलाई मुख मिठ्याएर
हरेक वर्ष पुल-पुलेसा, सडक
र, भवनको सपना देखाउँदै
मलाई नयाँ दुलहीझैं भित्र्याउने
योजना बनाइन्छ
तर, वर्षौंदेखि बाँझोपनको आरोप खेपेर
आफ्नो पेट अठ्याउँदै
अर्काको सन्तान हेरेर रुन बाध्य महिलाझैं
म पनि जनताको सपना र चाहनामै हराउँछु ।
हो ! असारको खहरे भेल हुँ म
सडकमा जताततै छताछुल्ल हुन्छु
बर्खा सकिनेबित्तिकै मरुभूमिमा
परिणत हुनुपर्ने मेरो नियति
र मृगतृष्णाझैं सुसेलिने मेरो चाहना
खोलाको बगर भएर सुक्दछ ।
म हुँ विकास
सबै गर्छन् मसँग आश
तर, छैन ममा कुनै उज्यालो प्रकाश !
Source – http://www.baahrakhari.com
