It has come to this, that the friends of liberty, the friends of the slave, have shuddered when they have understood that his fate was left to the legal tribunals of the country to be decided. Free men have no faith that justice will be awarded in such a case.
Author Archives: भण्डारी2013
Henry David Thoreau
It is as when a migrating army of mice girdles a forest of pines. The chopper fells trees from the same motive that the mouse gnaws them,—to get his living. You tell me that he has a more interesting family than the mouse. That is as it happens.
Henry David Thoreau
A field of water betrays the spirit that is in the air. It is continually receiving new life and motion from above. It is intermediate in its nature between land and sky.
Samuel Ullman
Youth is not a time of life, it is a state of mind. It is not a matter of red cheeks,red lips,and supple knees. It is a temper of the will; a quality of the imagination; a vigor of the emotions; it is a freshness of the deep springs of life.
Ek Man Chitta Lagai – Bhanubhakta Acharya
एक् मन् चित्त लगाइ चाकरि गर्याँ
खूसी भया छन् हरि।
मान्पाथी पनि भुक्तमान् थपिदिया
कैल्यै नछुट्न्या गरी।
रोज् रोज् दर्शन पाउँछू चरणको
ताप् छैन मन्मा कछू।
रात् भर् नाच् पनि हेर्छु खर्च नगरी
ठूला चयन्मा म छु।
लामखुट्टे उपियाँ उडुस् इ सँगि छन्
इन्कै लहड्मा बसी।
लाम्खुट्टेहरु गाउँछन् इ उपियाँ
नाच्छन् म हेर्छु बसी।
बिन्ती डिट्ठा विचारीसित म कति गरूँ
चुप् रहन्छन् नबोली
बोल्छन् ता ख्याल् गर्या झैं अनि पछि दिनदिन्
भन्दछन् भोलि भोली
की ता सक्तीन भन्नू कि तब छिनिदिनू
क्यान भन्छन् यि भोलि
भोली भोली हुँदैमा सब घर बितिगो
बक्सियोस् आज झोली
Bhoot Lai Jhataro – Laxmi Prasad Devkota
प्रकृतिले जब व्यङ्ग्य रेखिन्
चेहरा तिनका बने
नेपालीको भान लेखिन्
बान् भो हाम्रो भने ।
सब गधाले खुशले ऐंके
भ्यागुताले गाए कें कें
भो भुजङ्गजाति प्रसन्न
मातृभूका पुष्प रोए
धन्य तिनको जन्म धन्य
(हुन त केवल शुक्र-कीरा!)
ज्योतिषीले नाम राख्यो
कोहेनूर! वाह! विश्वहीरा!
नामजस्तो व्यङ्ग्य के छ ?
मणिधर भन्छन् सर्प जो छ
नेपाली रे देश-धमिरा
अङ्ग नै मानिन्छ राम राम
सब खटिरा
व्याकरण मिल्दैन सड्छ
माफ गर्नोस् !
हँस्सी मात्रै लेखिरैछु
आँसु झार्नोस् !
पातालपुरीको गद्य भो
अङ्ग्रेजीको उल्था जस्तो !
हिन्दी वा नेपाली यो !
तैपनि के दालरोटी-
निम्ति कलम नरेटूँ यो ?
गधाका बच्चा हुन्छन् पाजी
भ्यागुताका के हुन् काजी ?
खूब पढाउँथे ती गुरु !
(गुणशील गुरुका पुच्छर थिए
लौरो सीङ?) भो है कथाको
होस् न छिटै पो शुरु !
“ए गधा हो! ‘फ्रग’को माने भ्यागुतो ।
“फ्रगको माने भ्यागुतो ।
फ्रगको माने भ्यागुतो ।”
“के रे? के रे? के रे? के रे?”
“भ्यागुतो
भ्या! भ्या-गु-तो।”
एकादशीको दिन थियो
पशुपति ल्याएछ कालले
एक दिन निज धर्म्ममा
मरन्च्याँसे अक्षता-आशे!
मालिक सम्शेर कोही सम्झे
वेकुण्ठ सुख-टर्ममा
चाकरीका निम्ति आए-
शिवको अनि शेरको औ खीरको
धर्म्मराही धर्मराई
भस्मेश्वरका पासमा
चिता सुँघेछन् आफ्नो है
ढल्को तनको भासमा ।
“हे ठिटा हो!” बोल्न थाले
“भातृभाषा मर्दछिन्
नेपाली बाँच्दैन कहिल्यै
हिन्दीले राज गर्दछिन्।”
मानिस मर्ला भन्ने डर पो
आत्मा भरी छारो चल्यो
वेद तत्पर डग्मगाए
गीता जल्यो गीता जल्यो ।
बोल्न एउटा लाज हो जब
मानिस भैकन साँप स्याँक! स्याँक!
भ्यागुतो क्याँक! क्याँक!
लगुड हाम्रो भै सजीव
बोल्छ हातमा-
‘टाउको टयाक! टयाक!’
(माफ गर्नोस् तीतो लागे!)
सग्लै छन् ती मन्त्र बोलूँ
‘फर्सी फ्याक! फ्याक!’
बाँसमाथि राख नरिवल
काक झुत्रो एक बनाऊ
तीतेपातीले सजाऊ
स्मारक एउटा महापुरुषको
मलको ढिस्कोमा बनाऊ!
मुर्दा बोल्थ्यो नेपालीमा
छक पर्यौं ।
क्या गह्नायो मुखको गन्ध ।
थुक गर्यौ।
सिलटिम्मुर बरफसाथ
ल्याऊ पहेंला चाँवल,
श्याम भाग्छन् रात भरभर
यस्ता मीठा पागल!
हीहीहह हीहीहह
बोल्यो गधा!
छेपाराले मुत्दछन् रे
यस्ता बुज्रुगका चिहानमा
सर्वदा!
खूब झरीमा एक कुकुर
स्याउँ स्याउँ कीरा
सड्थ्यो लाचार! नाम सोधेँ
रै हीरा।
झन्डै झन्डै मै मरेथें
त्यो गह्नाई
बान्ता आई!
तिम्रो बुद्धि! गिद्धलोचन!
यस्तै लाग्यो है मलाई!
Asia – Laxmi Prasad Devkota
अमृत कलकल वाणी !
ज्वालामुखको तिम्रो माला, द्धीपपुञ्जको भूषण ।
“आमा” भन्दछ आधा मानव, लाख विहङ्गम वाणी !
अगणित तिम्रा राष्ट्र–अङ्गमा जागृतिको छ तरङ्ग,
रङ्ग छ एक बिहानी !
जाग जाग हे !
शिखर लाग हे !
चिरनिद्रित दृग मिच ज्ञानी !
निर्मल हृदय छ तिम्रो वैकाल, वल्कसको जल–खानी !
प्रथम किरणकी ऊँची चुली, प्रथम सृष्टिकी रस लहरा !
सभ्यताकी गुरुमा नि !
सकल धम्र्मकी किरण–केन्द्र ए ! विश्वकी पहली बिहानी !
पामीर तिम्रो विश्व–छत्र हो ! झ्यालमोलङ्मो कीर्ति–चुली !
स्टानोभोइदेखिन् एल्बुर्जपर्वत–हार बयानी !
निहुरिन्छयौ तिमी यूरालउपरमा चुमी यूरोपा रानी,
उत्कर्षहरुको खानी !
चिरशोषित हे ! चिरदूषित हे !
जाग, जाग हे जाग !
अरबौं जनका जनशक्ति लिई उन्नति–पथमा लाग !
उच्चारन हे विश्वप्यारको,
विश्व–शान्तिको वाणी—
महाद्धीपकी ए महारानी !
आर्य र मङ्गोल द्राविड, निग्रो, कमचटूकी या जापानी,
सुमेरुदेखिन् वालीसम्मन् यूराल फुजी सीमानी,
एक लहरमा सब लहरेलान् !
एक प्रभावले सब सिहरेलान् !!
एक हि लक्ष्य निशानी !
मानवताको झन्डा उचाली !
युगका कुइरा फाली !!
एक सूत्रमा सकल राष्ट्रको प्यारको माला गाँसी,
भाइ परस्पर जानी !
उच्चालित होऊ !
उच्चालित होऊ !
जाग जगत्मा, मावनताको
जीवशक्ति प्रमाणी !
महाद्धीपकी ए महारानी !
सकल विभवकी खानी !
जाग एशिया रानी !
चीन छ तिम्रो वीर सुपुत्र सिंह उठेको अब शानी
रुस सदृशको तनय विशाल छ, विश्वविजेता विज्ञान ।
तर भूतलमा आज छ राती,
थरथर काँप्दछ मानवजाति,
आण्विक ली पशुबल कोही धम्की दिन्छ नजाती,
तिमीले बोक्नु छ आश–दियाली
तिमीले अमृत–थाली
तिमीले बटार्नु छ सूत्र सुनौला, प्रेमको पन्था चाली !
विश्वशान्तिकी ध्वनि बन शानी !
महाद्धीपकी महारानी !
जाग छ आज बिहानी !!