सानै हुरीमा वैशको सपना
सिमलको फूल झैं झरी गयो
तिमी के गयौ खुशीले पनि
मलाई आँखा तरी गयो
धेरै हाँसे साच्चि नै रुनु पर्दो रहेछ
हाँसोलाई आँशुले धुनु पर्दो रहेछ
बिर्स भन्ने निष्ठूरी बिर्सु कसरी
पहिले नै टाढा टाढा हुनु पर्दो रहेछ
वेदनाले ओठ निलो भै सक्यो अब त
आँखा पनि गिलो गिलो भै सक्यो अब त
नरोउ भन्दैमा के रुक्थे यि मेरा आँसुहरु
साह्रे नै साह्रै ढिलो भै सक्यो अब त
